Ulusal Para Judocu 19 Mart Aksiyonlarına Katıldığı İçin Ulusal Ekipten Çıkarıldı
admin (ANKARA) – ODTÜ öğrencisi ve ulusal para judocu Taylan İnce, 19 Mart süreciyle başlayan protestolara katıldığı gerekçesiyle tutuklanarak 29 gün cezaevinde kaldı. Bu nedenle ulusal kadrodan çıkarılan İnce, yaşadıklarına ait olarak, “Cezaevindeyken dışarıda dolaşan görüntüler, fotoğraflar sayesinde herkes tutuklandığımı öğrendi. Bu da hayatımda yeni bir sayfa açtı: Ulusal ekip mesleğim bitti. Kulübümle alakam zedelendi. Spor yapma hakkım, onca yıllık emeğim bir anda elimden alındı. Sebebi sırf sesimi yükseltmemdi” tabirini kullandı.
CHP’nin Cumhurbaşkanı adayı Ekrem İmamoğlu’nun tutuklanmasının akabinde başlayan protesto aksiyonlarında gözaltına alınan ve 25 Nisan’da Konur Sokak’ta tutuklu öğrencilerin özgür bırakılması talebiyle düzenlenen aksiyona katıldığı gerekçesiyle 29 gün cezaevinde tutulan öğrenciler ortasında ODTÜ öğrencisi ve ulusal para judocu Taylan İnce de vardı. İnce, tutuklanmasının akabinde spor hayatının nasıl değiştiğini ANKA Haber Ajansı’na anlattı.
Sporla erken yaşlarda tanışan İnce, 3 yaşında jimnastikle spora başladı. 14 yaşına kadar etkin olarak bu branşta yer aldı. Bir mühlet spora orta verdikten sonra, 18 yaşında spor hayatına yeni bir istikamet vererek judoya başladı. Judoya başlamasıyla sırf yeni bir branşa değil, birebir vakitte bir gayret kültürüne adım attığını belirten İnce, milletlerarası arenada kadro olarak Avrupa ve Dünya derecelerine imza attı.
Milli para judocu İnce’nin mesleği, 19 Mart süreciyle başlayan hareketler kapsamında gözaltına alınıp tutuklanmasıyla kesintiye uğradı. Bu sürecin akabinde ulusal kadrodan çıkarıldı, bağlı olduğu kulüple bağlantısı sonlandırıldı. Ani halde değişen spor ömrünü İnce, şu sözlerle anlattı:
“Milliliğin sarfiyat, dikkat et”
“19 Mart süreci başladığında, Rize’de Ulusal Kadro kampındaydık. 21 Mart’ta Gürcistan’da düzenlenecek Dünya Kupası için yola çıkmak üzereydik. O günlerde ülkede yaşanan gelişmeleri, bilhassa gençlerin yükselen sesini bir sportmen kimliğimin ötesinde, bir yurttaş olarak dikkatle takip ediyordum. Gürcistan’a giderken otobüste kadro arkadaşlarımızla bu sürecin sadece isimli değil, siyasi bir istikametinin de olduğunu konuşuyorduk. Natürel herkesin bakış açısı ve yaklaşımı farklıydı, bunu da hürmetle karşılıyorum. Gürcistan’daki turnuva sırasında, sportmenler için göz muayenesi yapıldı. Ben o muayeneden ‘kaldım’ fakat bu aslında bir yetersizlikten kaynaklıydı. Hekimler bana ‘Burada sağlıklı bir kıymetlendirme yapamıyoruz, teknik imkanlarımız kısıtlı. Senin muayeneni Mayıs ayında Kazakistan’da düzenlenecek karşılaşma sırasında yapalım’ dediler. Ben de o doğrultuda Kazakistan’a gitmeyi, orada hem çaba etmeyi hem de tekrar değerlendirmeye girmeyi beklemeye başladım.
Ancak Dünya Kupası’ndan döndükten sonra, yaşananlar karşısında sessiz kalamadım. Bir ODTÜ öğrencisi olarak toplumsal sorumluluğumu yerine getirmek istedim ve Kuğulu Park’tan Güvenpark’a yapılan yürüyüşte yer aldım. Toplumsal medya üzerinden de bu süreçle ilgili fikirlerimi paylaştım. Bunların akabinde Bakanlık bünyesindeki birtakım yöneticiler ve birtakım ulusal ekip arkadaşlarım tarafından dışlandığımı hissettim. Takipten çıkanlar oldu, ‘milliliğin masraf, dikkat et’ diyenler oldu ve bir müddet sonra, hiçbir resmi açıklama yapılmadan ulusal kadro irtibat kümelerinden çıkarıldım. Kazakistan süreciyle ilgili hiçbir geri dönüş almadım. Yalnızca sessizce, hiçbir şey söylenmeden dışarıda bırakıldım. Kolay bir süreç değildi. Ancak ben sporu yalnızca bir madalya yarışından ibaret görmüyorum. Spor benim için bir duruş, bir temsil biçimi. Sessiz kalmanın da bir hal olduğunu bildiğim için, kendi yerimi bilerek ve inanarak seçtim. Kulübüm bu süreçte rastgele bir tutum almadı; ne desteklediler ne de karşı çıktılar. Tarafsız durdular; bu da kendi içinde hürmet duyulması gereken bir tavır.
“Gençlik ve Spor Bakanlığı özelinde bu süreçte rastgele bir resmi açıklama ya da net bir geri dönüş tarafıma iletilmedi”
Açıkçası bu süreçte yürüttüğüm ‘itiraz’, resmi bir dilekçeden çok, daha çok bu toplulukta yıllardır bir ortada olduğumuz, bağlantı kurabildiğimiz bireylere durumu anlatma uğraşıydı. Yani sırf ‘kadrodan çıkarıldım’ demedim; tıpkı vakitte neden sesimi yükselttiğimi, bu sürecin arkasında bir duruş olduğunu söz etmeye çalıştım.
Geri dönüşler birinci etapta hayli yapıcıydı. Anlayan, empati kuran, takviye veren beşerler oldu. Ama sonuçlara baktığımızda, tüm bu olumlu yaklaşımların pratiğe pek yansımadığını gördüm. Bakanlık özelinde ise bu süreçte rastgele bir resmi açıklama ya da net bir geri dönüş tarafıma iletilmedi. Bir cins beklemeye alındım diyebilirim.
“Kırgınım lakin kızgın değilim zira biliyorum, gerçek olanı yaptım”
25 Nisan günü Ankara Konur Sokak’taydım. Tutuklu öğrenciler özgür bırakılsın diye bir ortaya geldik. Alanda çok farklı bölümlerden beşerler vardı; 1 Mayıs alanı Taksim diyen de, doğum hakkını savunan bayanlar da. Ben ise yalnızca şunu söylemek istiyordum: Arkadaşlarımız haksız yere tutuklu. Bunu sessizce kabul etmeyeceğiz lakin o gün orada yaşanan, anayasal hak değil, açık bir şiddetti. Polis, alanda bulunan bayan bir arkadaşımıza azap ederken, ben o şiddetin karşısında durdum. Onun elini bırakmadım. O andan sonra ben de ağır halde darp edildim. Yerlerde sürüklendim, başım maksat alınarak tekraren tekmelendim. Gözaltına bu formda alındım. Bedenimde oluşan hasarlar için resmi olarak darp raporu aldım. O gün yalnızca niyetlerim değil, vücudum de cezalandırılmak istendi.
İki gün gözaltında kaldım. Akabinde gelen talimatla tutuklandım ve 29 gün cezaevinde kaldım. Cürmüm neydi bilmiyorum. Bildiğim tek şey, adaletsizliğe karşı çıkmak için oradaydım. Cezaevindeyken dışarıda dolaşan görüntüler, fotoğraflar sayesinde herkes tutuklandığımı öğrendi. Bu da hayatımda yeni bir sayfa açtı: Ulusal kadro mesleğim bitti. Kulübümle bağlantım zedelendi. Spor yapma hakkım, onca yıllık emeğim, bir anda elimden alındı. Sebebi sadece sesimi yükseltmemdi. Kırgınım fakat kızgın değilim. Zira biliyorum: Yanlışsız olanı yaptım. Benim çabam minderde başladığı üzere sokakta da devam ediyor. Bu ülkede spor, yalnızca madalya kazanmakla ölçülmemeli. Bazen gerçek çaba, sesini kaybetmeden sokaklarda, meydanlarda olmaktır.
“Sadece sportmen olmak yetmiyor bazen, sessiz olman, görmezden gelmen de bekleniyor, ben bunu yapamadım”
Sanırım artık temsil edebileceğim tek ekip ODTÜ Judo Ekibi. Bir müddet üniversitemin renklerini taşıyacağım. Bu da benim için büyük bir gurur; zira ODTÜ’de öğrenci olmak sadece bir sıfat değil, birebir vakitte bir duruş sıkıntısı. ve bu duruşla, judoya olan bağlılığımı, emeğimi devam ettirmek istiyorum. Elbette bir atletin en büyük hayali olimpiyatlarda yarışmak. Ben de istiyorum. Kim bilir, tahminen 2028 Los Angeles Paralimpik Oyunları’na kota alırım ancak mevcut şartlarda, Türkiye’de bu pek mümkün görünmüyor. Yalnızca sportmen olmak yetmiyor bazen; sessiz olman, görmezden gelmen de bekleniyor. Ben bunu yapamadım.
Yine de bu yol burada bitmiyor. Şayet yurt dışı yasağı üzere bir pürüz konmazsa, Avrupa’da bilhassa Fransa ve Almanya’daki judo liglerinde dönemsel olarak müsabaka ihtimali var. Orada kiralık olarak turnuva bazlı çaba edilebiliyor. Teklif gelirse değerlendirmeye açığım. Ayrıyeten bu süreçte Athleten Deutschland üzere milletlerarası sportmen hakları örgütlerinden takviye bildirileri aldım. Onlar da bu yolun yalnız yürünmeyeceğini hatırlattı bana. Hülasa; spor hayatım, şartların müsaade verdiği yerlerde ve vicdanımın çizdiği sonlar dahilinde devam edecek. Judoyu bırakmıyorum, yalnızca artık mindere hangi bayrakla çıkacağımı vakit gösterecek.
“Ben sırf atlet değilim, tıpkı vakitte bu ülkenin vicdanlı bir yurttaşıyım”
Bu sürecin benim için en kritik anı, sporun beni artık korumadığını fark ettiğim andı. Yıllarca verdiğim emek, kazandığım madalyalar, taşıdığım ulusal forma; bir bayana uygulanan azaba sessiz kalmadığımda, tutuklu arkadaşlarım için sokağa çıktığımda yok sayıldı. Gözaltında darp edildim, raporlarla kayıt altına alındı. Hukuksuzca tutuklandım, 29 gün cezaevinde kaldım. Bu süreçte spor yapma hakkım elimden alındı. Ulusal Kadro’dan çıkarıldım. Çok az kişi sordu ‘Neden içeride?’ diye. Zira bu ülkede kimi susturmak istiyorlarsa, evvel yalnız bırakıyorlar.
Ama işte tam o anda, yalnız olmadığımı fark ettim. Cezaevinden çıktıktan sonra, ODTÜ Judo Grubu’nun, hocalarımın ve arkadaşlarımın dayanağı beni ayakta tuttu. Üniversitemin Spor Müdürlüğü, yaşadığım tüm baskılara karşın duruşumdan geri adım atmadığım için bana muvaffakiyet mükafatı verdi. Lakin ben o mükafatı kendim için almadım. O mükafatı o gün hala içeride olan arkadaşlarım Sezer, Hamza, Ebru, Melike ve Fuat ismine aldım. Salonda, onların isimleri okunduğunda, yüzlerce insan ayağa kalkıp dakikalarca alkışladı. O an yalnızca benim için değil, adaletin hala mümkün olduğuna inanan herkes için bir dönüm noktasıydı.
Evet, adaletsizlik bu ülkede sistematikleşmiş durumda. Hak aramak cürüm, ses çıkarmak tehdit, direnmek tehlike sayılıyor. Ancak bilsinler: Bu ülkede adaleti isteyen, haysiyetini savunan beşerler var. Ben sırf atlet değilim. Birebir vakitte bu ülkenin vicdanlı bir yurttaşıyım. Azaba sessiz kalmam, haksızlığa göz yummam istendi. Ben susmadım ve susmayacağım.”
Milli para judocu Taylan İnce’nin avukatı Deniz Özbilgin ise Taylan’ın türel sürecini ANKA Haber Ajansı’na anlattı. Özbilgin, şöyle konuştu:
“19 Mart sürecindeki protestoların, hak taleplerinin yahut isyanın temel sebeplerinden birisi tüzel lisanla söylemek gerekirse masumiyet karinesinin kabahati ispat olmadıkça bir insanın hatalı addedilmesinin, yaftalanmasının, itibarsızlaştırılmasının da tıpkı vakitte kamuoyu nezdinde protestosuydu. Taylan da aslında bunu protesto edenlerden biriydi. Taylan’ın katıldığı ve tutuklandığı hareketin temel talebi tutuklu öğrencilerin özgür bırakılmasıydı. Demokratik hakkını kullandığı için cezalandırılmama üzerine bir talepti kendisi de birebir şeye maruz kaldı. Hasebiyle Taylan şimdi hakkındaki kanıtlar toplanmadan, görüntü kayıtları dahi belgeye girmeden, rastgele bir kabahat isnadı olmadan yalnızca kolluğun bir tutanağına dayanılarak hatalı addedildi. Tutukluluğun bir önlem olmasını varsayıyorum, itirazla tutukluluk kaldırıldı fakat Ulusal Gruptan çıkartılması kulübünden atlet mesleğinin sonlandırılması hakkında hiçbir kanıt olmayan ve büsbütün politik konjektürel bir sürecin modülü olmasından dolayı Taylan’ın cezalandırılması mahiyetindedir ve bu manada hukuksuzdur.
“Taylan spor yapamıyor, sorun bu”
Taylan için öncelikli gaye katıldığı ve tutukluluğuna sebebiyet veren hukukî süreçte aslında yalnızca anayasal demokratik barışçıl şov hakkını kullandığı, bu gösteriyi yönetmek yönlendirmekle suçlandığı lakin aslında bunu sağlayacak fizikî şartlara sahip olmadığı, Taylan tıpkı vakitte yüzde 40 engelli bir ulusal sportmen. Münasebetiyle bu manada öncelikle bu belgeden beraat etmesi, natürel ki önceliğimiz takipsizlik lakin tutuklama talep etmiş bir savcının kesinlikle iddianame yazacağı kanaatindeyiz. Takipsizlik vereceğini düşünmüyoruz zira kolluk yönlendirmesiyle ilerleyen bir hukukî süreç var. Beraat ettikten sonra Taylan’ın maruz kaldığı bu kriminalize yaklaşıma karşı hukukî yollara başvurulabilir. Burada sıkıntı yalnızca ilerleyen basamakta tazminat almak değil, bu ortada genç ve spor yaşı geçen bir kişinin sporculuk mesleğinin sonlandırılması kelam konusu. Taylan spor yapamıyor, sorun bu. Taylan’ın profesyonel mesleği baltalanıyor. Misal durumdaki ayrıca ulusal atletler, sanatkarlar kelam konusu Taylan bu süreçte yalnızca kurbanlardan birisi.
Bu biçim yargılamaların yalnızca terör örgütü üyeliği, yaftalama yahut itibarsızlaştırma, kumpas davaları olmaktan çıktı. En kolay bir toplumsal talebin, bir hak talebinin lisana getirilmesi dahi bu formda kriminalize edilerek ağır bir biçimde beşerler toplumsal hayatlarıyla, spor hayatlarıyla, sanat hayatlarıyla ve olağan ki meslekleriyle sınanıyor. Bu topluma bir gözdağı biçimidir. Burada cezalandırılan tek başına Taylan değildir, hak arama teşebbüsünde bulunacak bütün özneler hak talepçileridir aslında.”
Yazar Hakkında
